It’s a hell of a ride…

Meer dan 2000 uur, 100 en nog wat dagen. Wachten dat angst een bijrol gaat krijgen en dat we eindelijk kunnen genieten van die prachtige mupkes die ons gezin ( meer dan!) compleet zijn komen maken. Dat de Champagne zal vloeien en we dansen in de lente zon! Dat we kunnen loslaten wat ons zo’n poos in zijn greep gehouden heeft. Dat Myles eindelijk haar broertjes mag ontmoeten en grote zus kan zijn. Het waren heel veel uren waarin eigenlijk ons leven heeft stilgestaan en het normale leven aan ons voorbij gekabbeld is. Maar echt kabbelen was het natuurlijk niet. Want er werd gevochten, gestreden en overwonnen. Niet door ons, wij waren uitsluitend de troste aanschouwers die met alle liefdevolle en positieve energie geen moment van hun zijde zijn geweken. Altijd vol hoop, sterk en verenigd om dit met elkaar te dragen.

Hoe de bloeddruk waarde, de saturatie meter, de temperatuur, de ademhaling en de hartslag onze dagen hebben beheerst. Elke keer dat het ziekenhuis belt gaat je lijf voor een nano seconde in shock, kleine stapjes vooruit en weer tegenslag. Niet wetend waar, hoe en wanneer deze periode milder en stabieler gaat voelen. Hectische angstige momenten maar ook mini triomfen die voelden als grootachtige overwinningen.

It’s a fucking ride, I’m telling you…Hoe je blij wordt van een bloedtransfusie, met een poepluier waarin een konijnen keuteltje ligt en hoe het hoop bied als er een oogje naar je lonkt. Lev bleef met kleine stapjes vooruitgang zien en ontwikkelde wat temperament. Echter duurde zijn vooruitgang lang omdat hij gehinderd wordt door een te groot gat in zijn hartje en een openstaande hartklep. Maar langzaam ging de sonde uit, het infuus af en de couveuse open. Elke dag zat ik uren op hun kamer wippend in de schommelstoel, kijkend naar die bedjes, liedjes zingen, knuffelen, driehonderd duizend selfies maken ‘ ik en de baby’ en dan de mooiste slankste en best belichte eruit zoeken.  Dat soort oppervlakkige tijd vullende zaken..

Echter kwamen er ondanks Lev zijn vooruitgang nieuwe beproevingen op ons pad. Jazzy tolereerde zijn voeding niet en zijn buikje groeide naar zorgwekkende omvang. Steeds opnieuw werd zijn voeding gestopt, werd hij uitgehongerd en moesten spoed bloedtransfusies ingezet worden. Grauw en uitgemergeld lag hij erbij terwijl er groene substantie uit zijn buikje werd opgetrokken. Hoe we met ingehouden adem, stik nerveus en doodstil op zijn kamer zaten, in onszelf worstelt met dat stemmetje wat ons angst aanjoeg maar beiden met hevig kloppend hart alleen sterkte moedige en dappere woorden blijven uitspreken om de angst geen podium te geven. Rot op, rot op, rot op, ga in iemand anders zijn hoofd je huisvesting vinden.

De dag dat ze eindelijk samen op een kamer werden gelegd was magisch. Een stap dichterbij thuis. En bewijs van vooruitgang en hoop!
Ook voor Jazzy werd toen de couveuse vervangen met een klein bedje en ook al was de medische toestand nog erg kwetsbaar en fragiel het voelde als een olympische prestatie van onze tijgers. En wij konden voor het eerst iets van dat verscheurde gevoel loslaten dat we steeds voelden waar we ook aan het bedje zaten te waken. Eindelijk zag ik mijn jongens in een oogopslag, uren heb ik tussen die bedjes gestaan, kijkend, starend, overweldigd door vloedgolven van emoties die zo nu en dan even mijn geest te baas werd. We hadden ze kunnen verliezen. Dat besef is te pijnlijk om binnen te laten maar als je in dat verteerde moment diep doorademt en je ogen sluit… sijpelt warme dankbaarheid je hart binnen, alsof je dan echt liefde door je aderen voelt stromen en het een boost achterlaat van berusting vertrouwen en geluk. Vanuit dat gevoel van vertrouwen durfde je ook weg te gaan, om het leven thuis met Myles ook nog ten volle te leven. In de auto een diepe zucht, eventuele verloren traantjes drogen, lipstickie op en die kleine aap van school ophalen! Here’ssssss Mommy….Bright and Shine. Myles is mijn geluk eliker in deze stormachtige tijd.

10 Februari, ik geef Lev de fles, tegenover zit een vpk Jazzy te voeden. De monitor slaat op hol, de fles wordt uit zijn mondje gerukt, ze slaan hem bizar hard op zijn ruggetje, JAZZY! JAZZY! Hij wordt geknepen, geen reactie. Hij ademt niet, trekt wit weg om zijn mondje en de dood komt over hem heen, in no time is hij grijs, er wordt alarm gegeven, hij wordt uit haar armen gerukt en zuurstof toegediend. Weer slaat een monitor aan, Lev verslikt zich daar ik hem over laat lopen met melk omdat ik gevangen ben in het moment door Jazzy. Ik heb het idee dat ik geen adem haal, ik moet kosten en het lijkt op dat moment of het leven mij zojuist heeft overlevert aan de hel. Diep vanbinnen in de kern vindt een explosie plaats die alles overhoop maait. Seconden tikken voorbij. Op dat moment is er een angstige parasiet in mij geslopen. 3 dagen lang loop ik rond met een angstig kloppend hart, zwetend, stijf van spanning, het gevoel dat je bijna ontploft en je je emoties niet gereguleerd krijgt. Het stroomt niet weg, het zet zich vast en houd me in zijn tiradische greep.  Never nooit eerder heb ik dit gevoel gehad. Anxiety!!!! Ik hoor iedereen praten en neem deel aan de conversatie maar eigenlijk werk ik me te pleuris om deze dagen simpelweg normaal door te komen. Uitgeput stort ik me om 20.00 s’avonds in bed. Aan Mijn brede scala  ‘ doorleefde emoties en tijdelijke diagnoses’ kan ik nu een angst stoornis toevoegen. Mijn inzinking duurde 3 dagen maar ik voel dat het onderhuids zijn sporen heeft achter gelaten.

Net na deze mental breakdown verrast Rubin mij met een nachtje NY. De perfecte plek om even je zorgen te vergeten. Toevallig wonen we er maar 30 minuutjes rijden vandaan, yes! Het eerste wat er in me opkwam toen we naar The City reden was WIJN. Eenmaal in NY met een flesje achter de kiezen voel ik me heerlijk, giebelig en verliefd. We lopen hand in hand op Fith Avenue, ik voel me 20 kilo lichter dan ik ben en de zon straalt als nooit te voren. We wandelen uren heerlijk doelloos door Manhattan, eten Sushi en gaan naar de bios. A perfect day…

22 Februari, Lev mag mee naar huis. Ik kan niet genieten, die angstige parasiet steekt zijn kop weer op. Ik heb een droge mond, opengesperde ogen en klotsende oksels. Drinken is voor Lev een marathon rennen. Steeds opnieuw weer spannend of hij goed de eindstreep haalt, en dat moet want hij moet naar die 5 kilo, zodat hij geopereerd kan worden. Na 3 maanden een op een zorg en 24/7 bewaking nemen we de verantwoordelijkheid over. Myles vindt het maar niks zo’n baby die zoveel geluid maakt. Het feit dat ze zolang op iets wachtte wat eigenlijk een beetje een teleurstelling is maakt haar in de war, zeker omdat iedereen om haar heen het wel zo Fantastisch vindt. Gelukkig is mijn moeder er die er een feestje van maakt met welkom thuis versiering en beschuit met muisjes. Ze ontneemt mij mijn huishouden, fleurt het huis op en kookt restaurant waardig 2500 calorieen dinners ( probleem voor later) Dank je wel mama! We hebben het 9 weken met elkaar uitgehouden en nog gezellig ook. Je verdiend een medaille!!  Ik fake me door de eerste dagen heen en ervaar langzaam dat het veilig is. Lev is een lief dotje en meld zich om de 3 uur. En hij slaapt tussendoor. Unbelieveble! Ik heb er nu zoveel voordeel van dat Myles zo’n enorme huilbaby was, bedankt schatje dat je mama Tweeling proof hebt gemaakt. De verdeling van mijn aandacht wordt naar nog een hoger niveau getild. Een baby thuis, een die naar clubjes, school en playdates wilt en een hummeltje in het ziekenhuis….

 

Ik als sensitieve mama van deze kindjes heb een overgelopen hart vol emoties gehad en doorleeft wat er te voelen viel. Waarschijnlijk laat ik het daarom zo meteen ook goed los, krijgt het een mooi plekje in mijn herinnering en ben ik dankbaar voor het mooie einde en de enorme ervaring. Maar de papa van deze kindjes, die zich niet gauw laat horen is achter de schermen een zeldzame en onverwoestbare positieve bron waaruit ik elke dag wat kracht kan putten. Nooit geen negatief woord, never een barstje in zijn vertrouwen. In onze relatie staat centraal; wie het kan, moet het doen. Het is onredelijk, vermoeiend en niet te doen alles te willen vinden in de ander. Als jij het beter kunt doe het dan zelf. Ik regelde alles voor Myles en voor de boys in het ziekenhuis. Met mijn grote mond en makkelijke Amerikaanse babbel ( dankzij Bevely hills 90210 en Melrose Place sprak ik op mijn 11^eal vloeiend engels) ben ik ook wat assertiever. Rubin draaide met zijn 13urige werkdag op volle toeren door als Engineer, s’avonds een pitstop in het ziekenhuis en daarna het moeras in van de financial medical inssurance waanzin.

Deze prachtige goudlokjes gaan ons een kapitaal kosten. Hoe goed we ons ook verzekerd hebben, co pays en een eigen risico van duizenden dollars over 2018 en 2019 maken het ons bijna onmogelijk om ons hoofd boven water te houden. Om Lev zijn hart operatie te bekostigen heeft een lieve Amerikaanse vriendin een crowd funding gestart. We willen jullie vragen ons verhaal met deze onderstaande link zoveel mogelijk te delen om deze crowd funding onder de aandacht te brengen zodat we met hulp, Lev zo snel en zo goed mogelijk kunnen helpen!

Klik hier voor Lev’s Crowd Funding

Hoe hield je het vol, een veel gestelde vraag. Hoe zou je het niet vol kunnen houden denk ik dan. Maar hoe hou je een beetje ‘ leuk’ vol, dat is wel een interessante vraag. Nou ik zal het je vertellen. Elke dag zat ik een werkdag in het ziekenhuis en vaak ook nog wat uurtjes in de avond dus al gauw ging ik opzoek naar het Medisch Centrum West gehalte. Als een geroutineerde sluipschutter zette ik mijn ogen en oren open, voelsprieten op 100 procent. Nieuwsgierig en geinteresseerd. Opzoek naar wat vertier in al die uren naast die bedjes.Lekker me nestelen in het drama van de ander. Jazzy en Lev hadden een vaste nurce gekregen en met haar bloeide een soort van vriendschap op. Weken lang zag en sprak ik haar meer dan mijn vrienden en familie. Ze hield me middels appjes op de hoogte van mijn schatjes, kregen kadeautjes, ladingen luiers, dozen melk en alle hulp die we nodig hadden met het uberhaupt al begrijpen van alle rekeningen. We kregen de NICU V.I.P ervaring. Dat ze zich suf zoekt naar mister right en dit nog niet lukt gaf uren gesprekstof. The Hongarian guy, the Russian New Yorker, the guy from the gym. Het jezelf verliezen in de liefde en jezelf weer oprapen na het zoveelste gebroken hart… Die gesprekken gaan mij nooit vervelen. De kwetsbaarheid van een gebroken hart is bitter zoet. Bitter als een van de pijnlijkste zielen pijnen maar zoet omdat elke gebroken hart je slimmer gewiekster en met een mooie levensles rijker achterlaat. Mits je natuurlijk niet echt een onozel schaap bent…

Naarmate het beter ging met de jongens kreeg ik steeds meer nurces met hun verhaal naast me op de sofa. Het gordijn werd behendig dichtgeritst en triomfantelijk vroegen ze: Time for therapie Mommy? Seriously er kwam wat drama voorbij, Jerry Springer eat your heart out. Een 48 jarige portugese die al jaren aan het lijntje wordt gehouden en elke keer glimmend kwam vertellen als hij iets had laten horen. Afspreken No Way, had ie tal van excuses voor, die schijnbaar voor haar geloofwaardig waren. Weinig geduld met zulke types dus die kreeg soms maar ‘n halve sessie. Of de Nurce die met een vent is die door zijn vorige vriendin vergiftigd werd. Ok psyco ex, tell me more!! Hoe men elkaar via FB stalkt, er code taal is binnen de datingsites en vreemd gaan praktijken. Ik zeg je: smullen… Maar er kwamen vooral ook vele vele verloren dromen voorbij.Hartwerkende emigranten met heimwee naar hun thuisland. Een terugkerend thema achter het gordijn. Ook een onderwerp waar we gemeenschappelijkheid in hadden. Maar ook weer niet want ik ben geen gelukszoeker, kwam niet uit noodzaak, om te overleven of mijn kinderen iets beters te gunnen. Ik verlaat een warm nest om te ontdekken, het leven ten volle te leven, een uitdaging aan te gaan, een carriere die vorm gegeven wordt..En dan mag ik en zal ik terugkeren, word ik weer omarmt en opgevangen. Het terug verlangen naar thuis maakte mij vaak verdrietig, niet eens omdat het mij herinnerde aan mijn eigen gemis maar hoe oneerlijk het leven is, en hoe zwaar voor velen. Het heeft mij geraakt om te ontdekken hoeveel mensen opzoek komen in Amerika naar beter en de pijn van de teleurstelling is hartverscheurend. Iedereen komt uitsluitend om geld te verdienen. Maar de passie, het hart, het thuisgevoel, de kern van vreugde laten ze achter in het land van herkomst.Dat is intens verdrietig want zo nemen al deze mensen genoegen en leven ze het leven niet ten volle, zoals wij met zovelen in Nederland wel kunnen en mogen. Wellicht is dat juist wat mij hier niet thuis laat voelen. Ik mis de bezieling bij velen en ik mis de compassie daarvoor bij de Amerikaan. Heimwee was er niet in deze periode. Al zou dat wellicht wel logisch zijn geweest. Maar er kwam liefde vanuit Nederland overgewaaid. Vanuit mijn inner circle maar juist ook vanuit onverwachte hoek kwamen kaartjes, kadeautjes en Nederlands lekkers. Steeds als er iets gestuurd werd verwarmde dat onze dag, ver weg zijn dit soort gebaren van grote waarde. Dankjewel daarvoor! De geisoleerdheid van hier wonen gaf juist gelegenheid al mijn aandacht te geven daar waar het zijn moest. Zonder afleidingen. Die Johan had verdomme gelijk; Ieder nadeel hebt zijn voordeel, Amen!

Ook sloot ik me aan bij de wekelijkse ‘ AA ‘ meeting voor Nicu ouders. Hoe moeders zichzelf diagnostiseerden met een post traumatische stressstoornis en theatraal snikkend vertelden maanden nodig te hebben om over de schrik van de bevalling heen te komen. Hoe irritant gedetailleerd elke seconde omschreven werd, irritante kwaal van alle net bevallen vrouwen.( tip; schrijf in een dagboek, of een blog!) Hoe half van die wijven allemaal aan de Anxiety medicatie zit.  Ik kan daar niet zoveel mee, dat mee lullen en dat over begripvolle is niet aan mij besteed.  Arrogant, bot, hard, whatever. Ik heb die benoemingen al vaker gekregen als ik moest dealen met dit soort ladies. Nieuwe vriendinnen heb ik die dag niet gemaakt maar de ergernis van die sessie was goed, voelde me direct heerlijk levendig, strijdvaardig, nuchter & normaal. En dat strijdvaardige bleek ik nog behoorlijk nodig te gaan hebben. Jazzy ontwikkelde een ernstige vorm van apneu en ik maakte nog herhaaldelijk mee dat ik die hel werd ingezogen. Je kind levenloos in je armen hebben hangen gun ik niemand en went nooit, ook al weet ik nu wat ik moet doen. In het ziekhuis is hij hun wonderbaby,  Against all odds… Omdat het niet zeker was of hij eroverheen zou groeien begon de enorme tweestrijd of we hem niet toch mee naar huis zouden nemen. We namen 2 x een baby EHBO cursus en kregen uitleg over de monitors en zuurstof die mee naar huis zou komen. Wat ons en het ziekenhuis bezielde weet ik ook niet….

Het is Maandag 11 Maart.. Op mijn slaapkamer spreek ik mezelf moed in. Ik vraag opa Gerrie alsjeblieft over mijn kindjes te waken, bescherm hem, bescherm hem mijmer ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Mascara tot op mijn bovenlip. Maar het is tijd om te gaan. Rubin installeert de auto zitjes en gooit de deur dicht met de sleutel op contact. Anderhalf uur later komt iemand voor 150 dollar in 5 minuten onze auto open breken, sorry Jazzy we zijn iets verlaat. We plaatsen hem aan alle apparatuur in de maxi cosi en lopen voor het eerst met 2 maxi cosi’s het ziekhuis uit; Apetrots , gaar van de emotionele vermoeidheid , enorm opgelucht en doods bang.. In de auto op weg naar huis gaat het alarm af, hij trekt wit weg, nooit eerder had hij dit gehad als hij niet aan het drinken was. Ik schreeuw door de auto; hij ademt niet, hij ademt niet.. Rubin denkt dat ik te angstig ben en reageert niet direct, stop de auto!! Ik ben bang maar geen paniekhaas, ik weet wat ik zie en weet wat van mij verwacht wordt. Rubin slipt naar de overkant van de weg en komt in de berm tot stilstand, hij rent naar mijn portier maar de deur zit op het automatische slot. Seconden tikken weg en ik ruk hem uit de maxi cosi. Hij is slap en zijn roze gezichtje is totaal vertrokken. Ik knijp hem, sla hem op zijn rug, ik schreeuw zijn naam. Rammel hem door elkaar en blaas in zijn gezicht. Gevangen in een ballon van eindeloze angstige tijd…Maar hij slaakt een schreeuw, kucht en hapt naar lucht…Maar lief klein mupke, wat moet jij ook bang zijn, je steeds schrikken, je vecht zo hard en het leven geeft je al zulke moeilijke taken. 3 dagen hebben we ons gezinnetje toen compleet gehad, compleet gestoord was het, 4 x stopte Jazzy met ademen, 911 op speed dail. En ondertussen Myles niets laten merken.. Het was te heftig om thuis te dragen.. 2,5 week is hij her opgenomen en hebben we actief gezocht naar oplossingen. Een dagelijkse dosis caffeine doet nu de truc. Hij is nu een weekje thuis. Het is ontzettend intensief daar elk flesje co ordinatie vraagt van zuigen slikken en ademen. Dit is voor Jazzy boy heel moeilijk. Alertheid, zorgzaamheid en concentratie zijn vereist. Moeilijk met nog een baby die elke fles een marathon loopt en een 5 jarige die ook haar plek wilt behouden. Rubins ouders zijn gelukkig na het vertrek van mijn moeder gearriveerd om ons nog even te ondersteunen. Zonder hulp hadden we dit ook niet alleen gekund. Per Mei komt en is er geen bezoek meer. Dan is het nog meer, 24/7 game on@ huize Hanssen….

Heb jij affiniteit met het huishouden, baby’s verzorgen en ben je stressbestendig? Be welcome! Wij bieden een mooie prive guest room met prachtig uitzicht op onze met eekhoorntjes gevulde tuin, heerlijk meditarinees landklimaat, kost en inwoning en vrije weekenden om te besteden New York City baby…

En dan last but not least.. die ongeslepen diamand van ons. Woorden doen geen eer aan wat ik voel en leer van dit prachtige kind. Met haar ontwapende persoonlijkheid, puur, humorvol en sterk. Vastbesloten zich vrij te willen voelen, open voor iedereen en met sociale vaardigheden waar menig volwassenen een puntje aan mag zuigen. Deze kleurrijke vlinder die zich zo goed staande houdt tussen al dit emotioneel geweld.Als we samen met de kinderwagen ons eerste blokje om gaan maccheerd ze met een stok voorop, Follow the leader, leader leader schreeuwt ze in het rond. Als ze terloops langs de wagen stuiterd en een korte blik naar binnen werpt zegt ze met overdreven accent; Ohh how exciting, Twins!! Deze hele periode heeft ze gestuggelt met het feit dat ik steeds naar het ziekenhuis ging, maar ze leek de noodzaak aan te voelen. Nooit drama, gehuil of groot onbegrip.  Regelmatig vroeg ze mij; Are you okay mommy? In de ochtend sta ik voor het raam en zwaai ik haar uit, ze wuift me hartjes, knuffels en kusjes toe.. Have a great day when i’m in school Mommy hoor ik haar schreeuwen voordat ze verder huppelt. De zelfstandigheid spat van haar af, ze kan en zal alles zelf!

Ze kent elk kind in de straat en iedereen kent Myles. Ze praat de hele dag en haar Jersey Accent is aandoenlijk en stoer tegelijk. In de auto zingt ze Rianna en Beyonce mee in het Engels en laat mij flabber guested achter.. Zo Cool…. Ze heeft de hele buurt verbonden met haar buiten spelen en onze tuin is de plek waar ze allemaal samen komen. Het is heerlijk opgroeien hier in een doodlopende straat met tuinen die allemaal open velden zijn.De hele dag is ze pleite, op avontuur van huis naar huis. Van tuin naar tuin. Als ze op haar fiets springt zet ze haar zonnebril op en zegt seriously; I’ll put on my glasses so i am really super Rock and Roll.. Geen idee waar ze het allemaal vandaan haalt, het maakt ons in ieder geval elke dag super blij en vrolijk. Er komt geen eind aan haar gezwets…

Terwijl school ons blijft pushen meer en intensiever met haar te oefenen op uitspraak, woordenschat en leesvaardigheid zijn we trots tevreden en blij met wie ze is. Als je haar vraagt hoe het op school was antwoord ze in het Engels: We could order Mac And cheese for lunch or you could grab a bagel and Brandon stil wants to marry me. Jak! Ze heeft zo haar eigen prioriteiten…

Maar nu Jazzy en Lev thuis zijn is het haar soms to much. We zijn zo druk bezig de hele dag en dan het gehuil in de avond drijft haar tot wanhoop. Als ze mij behoorlijk tegen mijn schenen schopt omdat ze niet op jats mag die middag is het mij direct duidelijk dat haar emmertje is overgelopen. Op haar kamer hoor ik vervolgens het speelgoed door de kamer vliegen. Na 15 minuten is het stil en komt ze bang, verdrietig en schuldbewust naar beneden. Ik vang haar op met open armen en kan zelf net mijn tranen inhouden. Ze proest tussen haar traantjes door ‘sorry mama’ uit. Ze houdt niet op met huilen, in haar wirwar aan woorden hoor ik dat ze iets heel heel ergs moet vertellen en dat ik heel boos ga worden. Ik beloof dat ik niet boos, niet teleurgesteld en niet verdrietig zal zijn wat ze me ook gaat vertellen. ‘ Ik vind Jazzy en Lev eigenlijk helemaal niet zo leuk & lief’ proest ze uit. Met grote schrik doorlopen ogen wacht ze mijn reactie af. Snoopy toch, papa en mama vinden Jazzy en Lev ook niet altijd lief en leuk… Vol verbazing haalt ze diep adem en zie ik een zak cement aan zorgen van haar lijfje glijden.. Echt? Echt mama?? Natuurlijk lieffie, ook wij vinden dat gehuil niet leuk maar ze kunnen het nog niet anders zeggen, dat komt wel, echt waar. Elke avond wurmel ik me naast haar in het peuterbedje, nestelt ze zich tegen me aan en omarmt ze me alsof we afscheid nemen. Laten we zeggen dat ze zich zo even oplaat en voelt dat voor haar liefde genoeg in overvloed is. We kletsen samen in het donker over haar belevenissen van die dag, vals en schor zingen we elke avond He Jude, van the Beatles en vertelt zij mij steeds opnieuw het grote geheim. Mommy do you know that i actually have super powers? In het Engels benoemt ze al haar 5 gaves, the one thing i can’t do yet is make fire but i’m working on that…  Do that, my Super Girl, You’ll get there…. I know you will!

Next Time, de tweeling invasie: It’s SHOWTIME!!                                                                             12 uur flesjes geven per dag, leven in joggingpak, 3 uur slaap per nacht, de grappige chaos, de gezelligheid samen, het gekmakende duo geschreeuw, de chaotische waanzin van never a dull moment…, het ontdekken van elkaar, de zorgen die plaats maken voor ontspanning en geluk en dan eindelijk het grote genieten!

Alle liefs, Rubin, Nadine, Miss Myles, Jazzy-Boy and Little Lev-ie

Klik hier voor Lev’s Crowd Funding